Het woonverhaal van Kees en Tilly

Kees en Tilly Nieuwstraten. Zo kleurrijk als hun huis er uit ziet, zo kleurrijk zijn ze zelf ook. Met hun woonverhaal geven ze ons niet alleen een kijkje in hun huis, maar ook in hun leven.

“Gastvrijheid is voor ons heel belangrijk”, zegt Tilly. “Gewoon omdat dat dat iets is wat wij persoonlijk belangrijk vinden en ook vanuit ons geloof, omdat dat ons leert dat je zorg mag dragen voor elkaar. Ons huis is niet alleen een plek waar wij ons thuis voelen, maar ook een plek waarvan we hopen dat iedereen zich er welkom voelt. Warm en sfeervol, vol, maar altijd met genoeg plek om gezellig te zijn met elkaar. En een plek die hopelijk weergeeft wie wij zijn. Met oog voor de schoonheid en liefde van mensen en de natuur”. Plagerig en bijna flirterig kijken ze elkaar aan. Tilly praat en Kees vult haar aan. We zijn echte Vlaardingers: hier geboren en er altijd gewoond en gewerkt. 

“Het is gewoon zo fijn hier. Bijna 39 jaar geleden zijn we vanuit een bovenwoning in het centrum verhuisd naar dit rijtjeshuis van de woningcorporatie en stiekem willen we hier nog niet weg. Omdat we zogeheten ‘scheefhuurders’ zijn, zouden we in de toekomst wel naar een huurappartement willen en de woningcorporatie werkt daar ook graag aan mee. “Maar dan zie ik zo’n keurige nieuwbouwflat met een balkon en krijg ik het met de blik op mijn mooie creatieve tuintje al benauwd”, zegt Kees. Trots gunnen ze ons een blik in hun gezellige ingerichte woonkamer en vooral de prachtig bloeiende achtertuin, de fleurige bloemen en plantjes bij het raam en hun glas-in-lood kunstwerk met een stralend rood hart bij de voordeur.

Tilly brandt los. “Het is hier heerlijk zitten op onze ‘Grieks blauwe’ stoeltjes. Je kan ons daar vinden ’s zomers als de tuin tè warm is. We houden op die manier ook contact met de buren en drinken met elkaar een biertje. Al wordt het communiceren door taal-en cultuurverschillen en steeds groter verloop in huurders wel eens moeilijk. Kees vult aan: “Als er bijvoorbeeld afval naast de containers wordt gezet, dan zeg ik daar wat van. Dat vindt niet iedereen leuk. Maar we letten hier een beetje op elkaar. De een vindt dat prettig, de ander benauwt het. Zo’n ‘volksbuurt’ zoals ze de Westwijk ook wel noemen heeft dus 2 kanten.” 

Dan laten ze op de kleine bovenverdieping de werkkamer van Kees zien. “Kees werkt hier en ik zit dan in de hobbykamer wat te schilderen met een muziekje en verzorg de koffie”, zegt Tilly lachend. “Er kan in deze tijd door corona zo weinig. Dan moet je er samen het beste van maken. Je denkt misschien dat dit een klein huis is…Maar voor ons zendings-vrijwilligerswerk zijn we op diverse plekken in bijvoorbeeld de Oekraïne geweest. Daar wonen gezinnen op nog geen derde van ons woonoppervlak, op amper 25 vierkante meter met 8 personen of meer. En wat dacht je van vroeger? Toen was dat ook gewoon hier. Nu zeggen mensen soms: wonen jullie zo klein? Alsof dat gek is. In plaats van veel kinderen hebben mensen nu ook gewoon (te) veel spullen waar ze meer ruimte voor willen. Maar wij doen het met de ruimte die we hebben en gaan daar heel creatief mee om en vinden dat knus en zijn nog steeds gewoon tevreden.”

“Tiny Houses worden denk ik ook niet voor niets steeds populairder. Je hebt echt niet veel nodig om gelukkig te zijn hoor! Al zou in deze oude huizen een paar stopcontacten extra (we hebben er maar 1 per slaapkamer, een paar van die ouderwetse bakelieten) geen overbodige luxe zijn met alle elektrische apparaten in het kader van de brandveiligheid”, zegt Kees al wijzend op het enorme stekkerblok achter zijn computer. 

Dan kom hij nog even terug op zijn eerdere opmerking. “Deze wijk (de Westwijk) verandert wel. Vroeger kende je iedereen. Voelde je je veilig. Nu huren we een garageplek omdat we niet willen dat ’s avonds onze auto wordt beschadigd. Want dat gebeurt geregeld. En zo zijn er meer dingen. Dat is echt jammer van een wijk met zoveel potentie, want in verschillen zit ook juist kracht! Op het moment dat ergernis het woongeluk gaat overheersen zouden we wel overwegen elders te gaan huren, maar anderzijds zijn we er ook van overtuigd dat je ook minder leuke woonzaken samen op moet kunnen lossen. Gewoon door er te zijn... En door een gezamenlijke aanpak. Daarbij heb je ook echt de gemeente en de woningcorporatie nodig. De woningcorporatie verdeelt immers de woningen en de gemeente heeft invloed op de openbare ruimte. Twee zaken die in deze buurt heel belangrijk zijn.” Als we het passievolle betoog van de twee horen en ze de liefde overbrengen die ze voor dit huis en hun buurt voelen, vragen we of ze vanuit die passie en betrokkenheid ook zitting hebben in een bewonerscommissie. “Dat doen we bewust niet. We willen ons bezig houden met positieve dingen. Goed zijn voor de buren. Zoals Kees af en toe helpt met het tuinonderhoud van de buurtjes. Een luisterend oor zijn voor anderen bij ons thuis, buiten, op straat. Met gesprekken over klachten, procedures en praten over plannen maak je ons niet blij. Laat ons maar gewoon concreets iets doen!”

Verbeter de wereld begin bij jezelf? “Jazeker”, antwoordt Tilly. “Kijk, wij zijn echt mensen-mensen. En zijn hier bijvoorbeeld weleens kinderen die de bloemen die ik heb gezaaid willen plukken. (papavers zijn mijn grote trots). Dan ga ik luchtig met ze in gesprek. Ik zeg met een lolletje dat die plantjes met heel veel aandacht zijn gekweekt, dat dat lang duurt. Dat werkt echt wel hoor! Daar ben je zelf bij. Je kan ze wijzen naar de pimpelmezen die elk jaar een nestje hebben naast de voordeur. Contact met de buurt en de mensen in de wijk is zo belangrijk en kan zó gezellig zijn. Nu met Corona hebben we ons beperkt tot onze bubble, maar we maken altijd wel tijd om even koffie te drinken met de buurtjes of iemand die het moeilijk heeft en gewoon voor de gezelligheid. En dat zullen we blijven doen. Dat maakt wonen hier juist zo leuk. Klein maar fijn”. 

En dat scheef wonen? “Ieder mens heeft recht op een fijn thuis. Voor ons is dat voorlopig zeker nog hier. Dit huis is altijd weer heerlijk thuiskomen. Het zou pas echt scheef zijn als alle wijken aandacht krijgen en deze minder, want juist hier liggen zo veel kansen. Zo lang je er maar voor open staat. Wij zijn en blijven positief. En die papavers in de voortuin kunnen ook alleen maar bloeien door ze water en extra aandacht te geven”, aldus het stel levensgenieters.