Het woonverhaal van Ismena

Over verhuisdozen en kansen pakken…

Op een druiligere herfstdag spreken we Ismena. Van de somberheid buiten is binnen niets te merken.  Het duurde even voordat het interview plaats kon vinden. Ismena en haar man, met wie ze ook samen graag op de foto wil, zijn harde werkers en weinig thuis. ‘Altijd maar werken. Maar dat is goed. We hebben het goed.’ …Haar uitspraak verraadt haar afkomst. Ze vertelt dat ze in 1995 met haar toenmalige man vanuit Polen hierheen is gekomen, vastberaden er iets moois van te maken. ‘We zijn in de VOP begonnen en hier altijd gebleven. Het is een fijne buurt. Het ging een tijd geleden wat achteruit, maar dankzij toezicht van de gemeente en betrokken buurtbewoners vind ik het hier toch nog fijn wonen.  Ook na mijn scheiding vond ik hier een nieuwe plek. Vanwege de levendigheid van de buurt en het volkse karakter voelde ik mij toch altijd veilig en ben ik tevreden. Wel is het jammer dat ons verzoek om hier betaald parkeren in te voeren het niet heeft gehaald. In deze buurt zitten veel uitzendbureaus en die nemen met hun busjes veel parkeerplaatsen in beslag, waardoor het voor bewoners lastig is een plek te vinden. Verder heb ik eigenlijk niks te klagen. Er is hier veel groen en je zit dichtbij het levendige centrum. Daar houd ik van.’
‘Ooit ben ik begonnen in een sociale huurwoning in de Valeriusstraat op 3-hoog. Nu heb ik met mijn huidige man, hij is ook Pools, hier een mooie benedenwoning met tuin.’  

Vanwege de opmerking over de uitzendbureaus durven we de vraag te stellen of ze in deze wijk het idee heeft dat arbeidsmigranten, zoals zij zelf ook ooit haar wooncarrière begon, slechter behuisd zijn en daar wat aan moet gebeuren. Daar moet ze even over nadenken. ‘Ja en nee’ is het antwoord. 
‘Ja, omdat sommigen pech hebben, weinig voorkennis en geen netwerk hier hebben en dan bij een verkeerd uitzendbureau belanden dat het misschien niet zo nauw neemt met de (woon)regels. Iedereen heeft recht op een goede woning. Maar ik heb inmiddels vooral Nederlandse vrienden en ken dus niet iedereen in de Poolse gemeenschap. Als je eerst goed navraag doet, is de kans kleiner dat je hier voor verrassingen komt te staan. De gemeente schrijft voor dat er maximaal 2 mensen samen een woning mogen bewonen en ik heb het idee dat daar ook wel op gecontroleerd wordt en het nu steeds beter gaat. Hier in ieder geval. Zorg dat je zelf ook de weg kent, weet wat je kunt verwachten. Het zal inderdaad zo zijn dat het hier in de VOP of elders in Vlaardingen gebeurt dat mensen niet goed terechtkomen, maar daar heb ik zelf gelukkig geen ervaring mee en ik hoor er ook niet zo veel van. Of dat is omdat het verborgen blijft en mensen weinig overlast geven, ik misschien geluk heb gehad met onze woning, of dat er gewoon geen overbewoning meer is, dat weet ik eigenlijk niet. Maar omdat het zo moeilijk is om een woning te vinden, is het dan natuurlijk extra moeilijk om iets te vinden als je hier komt werken en niet bekend bent. Dan moet je wel weten bij wie je terecht kunt! Ik denk dat de gemeente daar echt wel bij kan helpen.’
‘Wij zijn zelf klein begonnen in een sociale huurwoning. Ik ben een paar keer verhuisd en nu woon ik hier met ons gezin. Dat is deels gekomen door geluk, maar ook door hard werken’. We merken al gauw dat Ismena, al 26 jaar woonachtig in Vlaardingen, eigenlijk allang geen arbeidsmigrant genoemd meer kan en wil worden en ze veel liever praat over haar (stief) kinderen en haar huidige man met een eigen bedrijf en hoe ook zij - zelfs in de huidige woningmarkt - nu toch ‘wooncarrière’ maken, zoals dat zo mooi heet.

‘Jullie hebben het over Vlaardingen als woonstad. Maar wist je dat wij morgen onze handtekening zetten voor de koop van een nieuw huis in Hoogvliet?’ We gaan Vlaardingen verlaten! Mijn man en ik zochten en huis waar hij meer ruimte heeft voor de opslag van materialen van zijn bedrijf. Een locatie die centraal gelegen is, wat ruimer van opzet en waar hij ook ruimte heeft om zijn bedrijf uit te breiden. Hier in de VOP is dat lastig. Eigenlijk in heel Vlaardingen. Zo kwamen we in Hoogvliet terecht. Een eengezins-hoekwoning met garage. Voor ons toch echt wel weer een verbetering, ondanks dat we hier fijn hebben gewoond.’ 
‘Mijn oudste zoon is inmiddels 30 jaar. Hij heeft een goede baan, maar woont via Woonplus Schiedam nog altijd in een kleine huurflat.  Hij is nu samen met zijn 23-jarige vriendin. Zij is net afgestudeerd. Onmogelijk in deze tijd voor zo’n jong stel om samen een nieuw huis te kopen of te huren dat ook nog eens goed, ruim en betaalbaar is. Daarom verkopen wij dit huis in de VOP aan onze zoon. Ik heb vrienden en collega’s met kinderen die al jaren proberen een huis te vinden. Dit is dus voor ons de ideale oplossing! Er is veel groen en speeltuinen en ons huis heeft voldoende kamers en is dus toekomstbestendig, zegt ze glimlachend.’
Of ze Vlaardingen gaat missen? Nee hoor. We zitten er zo! En voor iedere woonplek geldt: je neemt jezelf mee, dus wij gaan in Hoogvliet met mijn dochter erbij bouwen aan een mooie toekomst, zoals we altijd doen en hebben gedaan. En dat onze zoon nu ook zijn eigen huis hier in Vlaardingen heeft op deze fijne plek is een geruststellend idee. Fijn om elkaar zo te kunnen helpen. En dit soort kansen moet je pakken.’